بسم الله الرحمن الرحیم

جنگ ویتنام(1374 - 1395 هـ = 1955 - 1975 م)

شروع جنگ ویتنام(1374 - 1395 هـ = 1955 - 1975 م)
پایان جنگ ویتنام(1374 - 1395 هـ = 1955 - 1975 م)
شرح جنگ ویتنام(1374 - 1395 هـ = 1955 - 1975 م)










جنگ ویتنام
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
این نوشتار کامل نیست. لطفاً به بهبود آن کمک کنید، یا دربارهٔ اِشکال آن، در صفحهٔ بحث، گفتگو کنید.
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. لطفاً با توجه به شیوهٔ ویکی‌پدیا برای ارجاع به منابع، با ارایهٔ منابع معتبر این مقاله را بهبود بخشید. مطالب بی‌منبع را می‌توان به چالش کشید و حذف کرد.
جنگ ویتنام
بخشی از جنگ سرد
زمان ازسال ۱۹۵۵ تا ۳۰ آوریل ۱۹۷۵
مکان ویتنام، کامبوج، لائوس
نتیجه پیروزی ویتنام شمالی و ویت کنگ ها
جنگندگان
نیروهای کمونیست

Flag of Vietnam.svg ویتنام شمالی
FNL Flag.svg ویت‌کنگ[۱]
نیروهای ضد کمونیست

Flag of South Vietnam.svg ویتنام جنوبی
ایالات متحده آمریکا
کره جنوبی
استرالیا
فیلیپین
نیوزیلند
Flag of the Khmer Republic.svg جمهوری خمر
تایلند
Flag of Laos (1952-1975).svg پادشاهی لائوس
State flag of Iran (1964–1980).svg شاهنشاهی ایران[۲]
نیروهای نظامی آزادی‌بخش جهانی
مارکسیسم-لنینیسم
Marx Engels Lenin.svg
اصول بنیادین
[نمایش]
گونه ها
[نمایش]
چهره های برجسته
[نمایش]
ادبیات
[نمایش]
تاریخ
[نمایش]
جستارهای پیوسته
[نمایش]

درگاه کمونیسم
درگاه سوسیالیسم
درگاه سیاست

نبو

جنگ ویتنام (به ویتنامی: Chiến tranh Việt Nam) نام مجموعه عملیات و درگیری‌های نظامی‌ای است که از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۷۵ بین نیروهای ویتنام شمالی و جبهه ملی آزادی‌بخش ویتنام جنوبی از یک سو، و نیروهای ویتنام جنوبی و متحدانش به ویژه ایالات متحده آمریکا از سوی دیگر رخ داد.

دولت آمریکا در زمان ریاست جمهوری ژنرال (دوایت آیزنهاور) حضور نیروهای نظامی آمریکا در خاک ویتنام را به عنوان راهی برای جلوگیری از گسترش نفوذ و کنترل کمونیسم در ویتنام جنوبی پیرو نظریه دومینو می‌دانست. با توجه به اصل ریزش دومینو اگر یک منطقه کمونیستی می‌شد مناطق اطراف را هم به دنبال خودش پایین می‌کشید و در کام کمونیست و تحت نظر اتحاد جماهیر شوروی یا جمهوری خلق چین قرار می‌داد و به گستره قلمرو کمونیست کمک و از قلمرو دولت های سرمایه‌داری می‌کاست. (بعد از اتحاد جماهیر شوروی، چین، کره شمالی، ویتنام، لائوس …). دولت ویتنام شمالی برای اتحاد تحت حکومت کمونیستی می‌جنگید، آن‌ها اختلاف را ابتدا جنگ مستعمراتی فقط علیه نیروی‌های استعماری فرانسوی می‌دانستند اما وقتی آمریکا به ویتنام جنوبی پیوست اختلاف را به جنگ علیه کل دولت ویتنام جنوبی که آن را دولت دست نشانده آمریکا می‌خواندند، تغییر دادند (اگرچه پیش از ورود آمریکا به این جریان فرانسوی‌ها بواسطه تغییرات صورت گرفته در خود فرانسه در حال ترک ویتنام بودند).

امروز جمهوری سوسیالیستی ویتنام به نام ویتنام معروف است. شکست آمریکا در این جنگ به عنوان پیروزی آمریکا شناخته شد زیرا موجب آگاهی مردم دیگر کشورها از جمله اندونزی، سنگاپور، تایلند، مالزی و فیلیپین نسبت به کمونیسم و آزاد ماندن این کشورها از تمامیت‌خواهی کمونیسم شد[۳][۴] و نهایتاً جنگ سرد طی سال‌های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۱ با جدا شدن کشورهای پساشوروی از این اتحاد که به فروپاشی شوروی شناخته شد پایان یافت. این فروپاشی ناشی از شکست اقتصادی طرح کمونیستی گاسپلن در تأمین نیازهای مردم شوروی بود که به مرگ و میر گسترده بازنشستگان نیز منجر شد. ۲ سال پیش از فروپاشی شوروی میخائیل گورباچف می‌خواست که مصالحه با غرب باوقار و منظم باشد، او تصاویر تلویزیونی یادآور هرج‌ومرج خروج نیروهای آمریکایی از ویتنام در سال ۱۹۷۵ را نمی‌خواست و در چرخه داخلی پلیتبورو گفته بود که «ما نباید در پیشگاه جهان در لباس زیر خود یا بدون لباس نمایان شویم» و «موضع شکست‌خورده امکان‌پذیر نیست» و آن عقب‌نشینی به عنوان مصالحه با غرب و تضمین اروپای شرقی در نظر گرفته شده بود اگر چه بی‌فایده بود.[۵]

در این جنگ ۶۰۰۰۰ آمریکایی کشته و تقریبا ۳۰۰ نفر آمریکایی مجروح شدند.
محتویات

۱ پیشینه
۲ گسترش جنگ
۳ حمله تت
۴ ویتنامی کردن جنگ
۵ سقوط سایگون
۶ بنای یادبود کهنه سربازان جنگ ویتنام
۷ جستارهای وابسته
۸ پانویس

پیشینه

در جریان جنگ جهانی دوم، هندوچین به تصرف نیروهای ژاپن درآمد و دست نیروهای فرانسه که پیش از آن نیروی مستعمراتی آن منطقه نیز بودند از کشورهای منطقه موقتاً کوتاه شد. با شکست ژاپن در پایان جنگ نیروهای ملی و نیز کمونیستهای ویتنام استقلال ویتنام را خواستار شدند و در دوم سپتامبر ۱۹۴۵ هوشی مین تشکیل کشور مستقل ویتنام را در هانوی اعلام کرد.[۶]

نیروهای فرانسه که از اسارت نیروهای ژاپن درآمده بودند دوباره سعی در کسب سلطه خود در هندوچین و ویتنام کردند. این امر با مقاومت نیروهای ویتنامی (معروف به ویت مین) زیر فرماندهی هوشی مین روبرو شد و جنگ‌های معروف به جنگ اول ویتنام درگرفت.
سربازان فرانسوی در حال درگیری با نیروهای ویت کنگ

در سال ۱۹۵۰ رئیس‌جمهور آمریکا ترومن ۳۵ نفر از افراد گروه کمک و مشاوره نظامی را برای آموزش و مشاوره به کمک فرانسه فرستاد تا بتواند سلطه مستعمراتی خود را در ویتنام حفظ کند.[نیازمند منبع]

در ۱۹۵۴ نیروهای ویت مین شکست سختی در دین بین فو به نیروهای فرانسه وارد کردند و در نتیجه فرانسه در کنفرانس ژنو به استقلال سه کشور مستعمره خود یعنی کامبوج و لائوس و ویتنام رضایت داد اما در موافقتنامه‌های کنفرانس ژنو ویتنام موقتاً به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شده بود. هدف ظاهراً آن بود که پس از رای‌گیری از مردم ویتنام تکلیف حکومت در این کشور معلوم شود. حکومت ویتنام جنوبی زیر رهبری نگو دین دیم با تشویق آمریکا از شرکت در مذاکرات مربوط به ترتیبات این رای‌گیری سر باز زد. در همین دوره حکومت ویتنام جنوبی با حمایت آمریکا به سرکوب شدید کمونیست‌ها پرداخت و بسیاری از مردم به اتهام کمونیست بودن اعدام شدند.[نیازمند منبع]
مردم اواره.jpg

برخی از نیروهای ویت مین که در جنوب باقی‌مانده بودند دست به مقاومت مسلحانه علیه حکومت نگو دین دیم زدند و نیروهای ویتنام شمالی نیز پس از مدتی به حمایت از این مبارزات در جنوب پرداختند.[نیازمند منبع]

جبهه ملی آزادی‌بخش ویتنام جنوبی تشکیل شد. حکومت ویتنام جنوبی افراد این جبهه را ویت‌کنگ می‌نامید که کوتاه شده عبارت «کمونیست ویتنامی» (ویت نام کنگ سان - Việt Nam Cộng Sản) به زبان ویتنامی بود.[نیازمند منبع]
گسترش جنگ
اعدام یک سرباز ویت‌کنگی توسط سرتیپ نگوک لوآن در خلال جنگ ویتنام که ادی آدامز به خاطر آن برنده جایزه پولیتزر و جایزه وُرلدپرس شد.

با حمایت چین و شوروی از نیروهای ویت‌کنگ و ویتنام شمالی و نیز حمایت آمریکا و متحدانش از نیروهای ویتنام جنوبی، درگیری‌های ویتنام بالا گرفت و به تدریج به جنگی بزرگ در سراسر ویتنام و گاه در نقاط دیگر هندوچین تبدیل شد.[۷]

از اوایل دهه شصت و با روی کار آمدن کندی، اولین نظامیان آمریکایی تحت عنوان مستشار به ویتنام جنوبی گسیل شدند بدون آنکه چین یا شوروی نیرویی به ویتنام شمالی اعزام کرده باشند.

با ظهور جانسون کادر مستشاران تبدیل به یک لشکر سازمان یافته شد.

پس از حمله‌ای که ادعا می‌شود، ویتنام شمالی به ناوهای نیروی دریایی آمریکا کرد (۱۹۶۴)، آمریکا بمباران هوایی شمال را به‌طور منظم آغاز کرد و از سال ۱۹۶۵ با ارتشی بزرگ وارد ویتنام جنوبی شد و شروع به سرکوب ویت کنگ ها کرد.

به نظر میرسد استراتژی آمریکا از این نقطه به بعد، از سویی وادار کردن شمال به توقف کمک به ویت کنگ های جنوب و از سویی دیگر ریشه کن کردن ویت کنگ ها بود.
حمله تت

در سال ۱۹۶۸ نیروهای ویت‌کنگ و ویتنام شمالی هم‌زمان با عید تت و آغاز سال ویتنامی، حمله‌های گسترده‌ای را در سراسر ویتنام جنوبی آغاز کردند که به حمله عید تت مشهور شد. اگر چه این حمله‌ها از نظر نظامی موفقیت زیادی نداشت اما گسترده بودن و شدت آن و نیز پوشش خبری آن در سراسر جهان و به ویژه در داخل آمریکا، افکار عمومی را بشدت ضد آمریکا بسیج کرد و تظاهرات ضد جنگ در آمریکا را به دنبال داشت.[نیازمند منبع]
ویتنامی کردن جنگ

دولت آمریکا با روی کار آمدن نیکسون، تقریباً از سال ۱۹۶۹ به علت فشار های داخلی و شکست‌های متعدد و عدم شناسایی ویت کنگ‌ها از مردم عادی و عدم آشنایی با منطقه و تاکتیک رزمهای نامنظم که ویت کنگ‌ها در آن بسیار موفق بودند مجبور شد مذاکرات صلح را آغاز کند و کار دفاع از حکومت ویتنام جنوبی را به خود آن حکومت بسپارد؛ که این البته مهم‌ترین علت ترک جنگ نبود بلکه اعتماد سیاسی و مخالفت‌های روزافزون در خود آمریکا باعث آن بود.[نیازمند منبع]

مقاومت شمالی ها و سر تسلیم فرود نیاوردن آنها در برابر بمباران های جهنمی آمریکا هم مزید بر علت بود.

این جنگ طبق موافقات صلح پاریس (۱۹۷۳) رسماً به پایان رسید، ولی پس از عقب‌نشینی سربازان آمریکایی ادامه یافت.

البته شمالی ها در سال ۶۵ پیشنهاد مذاکره داده بودند اما آمریکایی ها شرایط مذاکرات را نپذیرفتند
سقوط سایگون

در ۳۰ آوریل ۱۹۷۵ نیروهای ویت‌کنگ ویتنام شمالی سایگون را گرفتند و جنگ ویتنام به پایان رسید. (البته این اتفاق همواره با اقدامات پشت پرده بلوک شرق و غرب امکان‌پذیر بود و نتیجه آن اجرای برخی قوانین در ویتنام بود)[نیازمند منبع]

در سال ۱۹۷۶ انتخاب مجلس ملی، راه را برای وحدت مجدد شمال و جنوب ویتنام فراهم نمود. (ذکر شده در مفاد قرار داد پاریس ۱۹۷۵)[نیازمند منبع]

قابل توجه اینکه ویتنام شمالی هیچگاه به ویتنام جنوبی لشکر نکشیده بود(تا ۱۹۷۵) و سیاست این کشور از ابتدا تجهیز و حمایت همه جانبه و تمام عیار از ویت کنگ ها بود. آمریکا هم علیه ویتنام شمالی این عمل را انجام نداد(شاید از ترس چین یا شوروی). چین و شوروی هم به پشتیبانی لجستیکی از ویتنام شمالی اکتفا کردند و به ویتنام شمالی نیرو اعزام نکردند و یا ویتنام جنوبی را بمباران نکردند.
بنای یادبود کهنه سربازان جنگ ویتنام

بنای یادبود کهنه سربازان جنگ ویتنام در سال ۱۹۸۲ در روز کهنه سربازان به‌طور رسمی افتتاح شد. این بنا در میان چمنزار شیب‌دار کانستیتوشِن گاردِنز (Constitution Gardens) در گردشگاه واقع میان بنای یادبود لینکلن و بنای تاریخی واشینگتن قرار دارد.[۸]
جستارهای وابسته

حمله عید تت
هانوی هانا
جنگ‌های استقلال

پانویس

Viet Cong
http://www.psywarrior.com/AlliesRepublicVietnam.html
«Who won the Vietnam War?». thevietnamwar.info. بایگانی‌شده از اصلی در 6 ژوئین 2017. "However, it is arguable that the effects of the war in Korea and Vietnam that the U.S. had involved in did help the rest of South-East Asian countries such as Thailand and Singapore stay free of communism." تاریخ وارد شده در |تاریخ بایگانی= را بررسی کنید (کمک)
«Top 10 interesting Facts About Vietnam War». thevietnamwar.info. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ ژوئن ۲۰۱۷. "After the war, Indonesia, Singapore, Thailand, Malaysia and Philippines stayed free of communism."
«Collapse of the Soviet Union - 1989-1991». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۷ ژوئیه ۲۰۰۹. "Gorbachev demanded that the retreat be orderly and dignified -- he didnt want television images reminiscent of the chaotic 1975 US pullout from Vietnam. "We must not appear before the world in our underwear or even without any," he told the Politburo inner circle. "A defeatist position is not possible." The withdrawal was intended as a sign of conciliation toward the West and reassurance to the East Europeans, but it encouraged others to challenge Soviet power."
https://www.britannica.com/event/Vietnam-War
https://www.britannica.com/event/Vietnam-War

هنرگردی، تحریریه (۲۰۱۵-۰۶-۲۱). «بنای یادبود کهنه سربازان جنگ ویتنام». هنرگردی. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۵-۲۶.

[نمایش]

نبو

موضوعات ایالات متحده آمریکا Flag of the United States.svg
[نمایش]
جنگ سرد
[نمایش]

نبو

نمای کلی ایالات متحده آمریکا
این یک مقالهٔ خرد پیرامون ویتنام-مرتبط است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
رده‌ها:

جنگ ویتنامامپریالیسمانقلاب با جنگ‌های داخلیپادفرهنگ دهه ۱۹۶۰تاریخ ویتنامتفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا در جنگ ویتنامجنگ داخلی کامبوججنگ داخلی لائوسجنگ‌های آلمانجنگ‌های اتحاد شورویجنگ‌های اسپانیاجنگ‌های استرالیاجنگ‌های تایلندجنگ‌های جمهوری خلق چینجنگ‌های چینجنگ‌های فیلیپینجنگ‌های کامبوججنگ‌های کاناداجنگ‌های کره جنوبیجنگ‌های کره شمالیجنگ‌های لائوسجنگ‌های نیکاراگوئهجنگ‌های نیوزیلندجنگ‌های واسطه‌ایجنگ‌های ویتنامجنگ‌های هندوچیندرگیری‌های جنگ سرددرگیری‌های سده ۲۰ (میلادی)ریاست جمهوری جرالد فوردریاست جمهوری دوایت آیزنهاورریاست جمهوری ریچارد نیکسونریاست‌جمهوری جان اف کندیریاست‌جمهوری لیندون بی. جانسوننیروی زمینی ایالات متحده آمریکا در جنگ ویتنامویتنام